از همین رو در الجزائر برای روزه اولی‌ها جشن‌های خاصی برپا می‌کنند که همراه با آداب و رسومی است که از منطقه‌ای به منطقه دیگر متفاوت است تا  قدر و منزلت روزه‌داری، صبر و انتظار برای لذت اذان افطار را در آنها بالا ببرند.

خانواده‌های الجزایری معتقدند جشن تکلیف کودکان برای روزه‌داری مقطع مهمی در زندگی آنها محسوب می‌شود و در واقع اولین ایستگاه در گذر آنها از کودکی به بزرگسالی است؛ زیرا کودک آئینی را که از مهم‌ترین ارکان دین است، به جای می‌آورد.

خانواده‌ها از ماه رمضان فرزندان خود را برای آغاز سن بلوغ و عمل به تکالیف الهی آماده می‌کنند  تا آنها را با وجود سن کم به روزه عادت دهند. این آیین عمیقاً در تاریخ الجزایر ریشه دارد.

عمو جمال عبیدات به یاد می‌آورد که اولین افطار روزه برای بچه‌های محله باستانی القصبة العتیق در مرکز پایتخت الجزایر چگونه بود.

او در گفت‌وگو با العربی الجدید گفت: خانواده‌های الجزایری برای اولین بار بچه‌های روزه‌دار را برای افطار روی پشت بام خانه می‌بردند و به دلیل شرایط سخت اجتماعی آن زمان، خانواده‌های الجزایری چیز بهتری از تخم‌مرغ‌ نداشتند که به فرزندانشان تقدیم کنند و بنابراین تخم مرغ مهم‌ترین غذا در سفره افطاری بود که در خاطره‌ها باقی مانده است.

خانواده‌های الجزایری معمولاً با هدف عادت دادن فرزندان خود به این رکن اساسی دین، روزه گرفتن تدریجی را برای فرزندان خود دوست داشتند، زیرا از همان لحظه اول احساس غرور برای انجام یک رکن مهم دین را در آنها پرورش می‌دهند.

نوره معافه، یک بانوی خانه‌دار از شهر قسنطینه در شرق الجزائر در گفت‌وگو با العربی الجدید می‌گوید که پسرش امسال برای اولین بار روزه می‌گیرد. او می‌گوید: ما به او یاد دادیم که به تدریج روزه بگیرد، یعنی گام به گام، و همچنین روش آسانی را برای آموزش روزه به او در پیش می‌گیریم در مرحله اول، نصف روز را روزه بگیرد، سپس او را تشویق به روزه گرفتن تا بعد از ظهر می‌کنیم و در مرحله سوم به او هدایایی می‌دهیم تا تشویقش کنیم یا حتی او را در رقابت با پسر همسایه قرار می‌دهیم که ببینیم کدام یک تا وقت غروب طاقت می‌آورد و پس از اینکه شیوه صحیح روزه‌داری را آموخت، مراسم شیرینی‌خوران به احترام اولین روزه‌داری فرزندانمان برگزار می‌کنیم و به او می‌فهمانیم که روزه‌داری او مایه شادی و نشاط خانواده است.

خانواده‌ها در منطقه باستانی  قسنطینه در شرق الجزایر برای جشن روزه‌داری کودکانشان آداب و رسوم و سنت‌های متمایزی دارند که مهم‌ترین آن آمادگی کل خانواده برای تبریک گفتن به کودک در هنگام اذان مغرب است.

از همین رو خانواده بر سر سفره افطار در ابتدا شیر را در ظرفی از سفال که در آن حلقه‌ای از جنس نقره انداخته شده است، به کودک تعارف می‌کنند تا با خرما بنوشد و بدین ترتیب از او برای عمل به فرمان الهی قدردانی می‌کنند و عزت قائل می‌شوند و انگشتر نقره هم نماد پاکی و آرامش فرزندشان با روزه‌داری است که به عنوان هدیه به او تقدیم می‌شود، در همین حال برخی خانواده‌ها هدایای دیگری نیز در وقت افطار به کودکانشان اعطا می‌کنند.

در نواحی شرقی الجزایر آداب و رسوم مختلفی برای تقدیر از روزه اولی‌ها وجود دارد، مثلاً در شهر میله، کودک برای اولین بار روزه خود را با «طمینه» که یک حلوای سنتی تهیه شده از آرد، شکر یا عسل است، افطار می‌کند و خانواده به نشانه شادی روزه‌داری فرزندشان از این حلوا بین همسایگان توزیع می‌کنند.

همچنین در روزهای نخست سحر ماه مبارک رمضان هم سعی می‌شود همه اعضای خانواده سر سفره سحر جمع باشند و پدر و مادر برای همه فرزندان و به‌ویژه روزه اولی‌های خود دعای خیر و اجر می‌کند.

خانواده‌ها در منطقه القبائل، قبیله‌نشین مرکز الجزائر هم برای روزه اولی‌های خود جشن می‌گیرند به نحوی که برای او طبق و سینی از لذیذترین غذاها را در طاقچه یا در طبقه بالای منزل خود می‌گذارند تا نمادی برای بالا رفتن شأن فرزندانشان در حال و آینده باشد.

غذاهایی که خانواده‌ها برای جشن گرفتن فرزندان خردسال خود تهیه می‌کنند، نیز شامل سوپ‌ها و آش‌ها و شیرینی‌های سنتی مانند المحنشه(حلوای گرد) و قلب اللوز (یک حلوای الجزایری) است.

بچه‌ها در روز اول روزه‌شان هم لباس‌های سنتی شیک می‌پوشند که اغلب لباس‌هایی است که به آئین‌های سنتی و تشریفاتی آن منطقه تعلق دارد، چه دخترانه و چه پسرانه‌ای که روی آن تونیک (کت بلند) پوشیده شده است. همچنین کودکان روزه‌دار و دیگر اعضای خانواده دستان خود را  حنا می‌گذارند  تا همگی با این مراسم در خانه ابراز شادی و نشاط کنند.

خالد بلبحری، استاد جامعه‌شناسی در الجزائر می‌گوید: تکریم کودکانی که برای اولین بار روزه می‌گیرند، عادتی است که ریشه در تاریخ الجزایری‌ها دارد، زیرا ارزش ماه رمضان را به عنوان ستون اسلام برای خانواده‌های الجزائری برجسته می‌کند، حتی در شرایطی که سطح تحصیلات و فرهنگ الجزائری‌ها به دلیل سیاست‌های جاهلانه‌ای که توسط استعمار فرانسه دنبال می‌شد، پایین بود.

وی می‌افزاید: خانواده‌ها لزوماً از فرزندان خود نمی‌خواهند که روزه بگیرند، کودکانی هستند که ابتدا نصف روز را روزه می‌گیرند تا روزه گرفتن را به تقلید از والدین و بزرگ‌ترهایشان تجربه کنند. این عادات بخشی از یک فرآیند آموزشی برای جوانان است تا آنها را در نظر خود ستایش کنند و آنها را به روزه تشویق کنند.